Urodził się kardynał Adam Sapieha herbu Lis, doktor obojga praw, metropolita krakowski, senator II RP, nazywany „Księciem Niezłomnym”. 1867.

Po wybuchu I wojny światowej założył Książęco-Biskupi Komitet Pomocy dla Dotkniętych Klęską Wojny. W 1915 r. otrzymał Nagrodę im. Jerzmanowskich, z której wszystkie fundusze (44 000 koron) przeznaczył na dwie ruchome kolumny sanitarne, które miały pomagać mieszkańcom Galicji w walce z epidemiami.

W II RP znany był jego spór z wizytatorem apostolskim Achille Rattim (papież Pius XI), którego w czasie pierwszego powojennego zjazdu polskich biskupów w Gnieźnie poprosił o opuszczenie sali obrad, argumentując, „iż Kościół polski chce rozstrzygać swoje sprawy bez wpływów zewnętrznych”.

12 listopada 1922 r. Adam Sapieha został wybrany na senatora z listy Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej, a  9 marca 1923 r. złożył mandat, podporządkowując się papieskiemu zakazowi przyjmowania godności publicznych przez hierarchów kościelnych.

Zaangażował się silnie w działalność charytatywną, utworzył Ratunkowy Komitet Biskupi dla Niesienia Pomocy Biednym, w 1926 r. Komitet Pomocy dla Dotkniętych Klęską Bezrobocia, a w 1934 r. Caritas Archidiecezji Krakowskiej.

Kiedy władze sanacyjne aresztowały i osadziły w twierdzy brzeskiej przywódców opozycji wraz z arcybiskupem Józefem Teodorowiczem potępił działania władz. Pod koniec lat 30. pomiędzy władzami II RP, a arcybiskupem Sapiehą wywiązał się tzw. konflikt wawelski (dotyczył przeniesienia trumny Józefa Piłsudskiego z Krypty Świętego Leonarda pod Wieżę Srebrnych Dzwonów na Wawelu).

Po wybuchu II wojny światowej odrzucił możliwość opuszczenia Krakowa i Polski na czas okupacji. W związku z nieobecnością prymasa Augusta Hlonda był faktycznym przywódcą Kościoła w Generalnym Gubernatorstwie. Wspomagał działalność Rady Głównej Opiekuńczej. Wielokrotnie apelował do władz okupacyjnych oraz podejmował próby interwencji w sprawie traktowania ludności polskiej pod okupacją (m.in. 2 listopada 1942 r. wystosował do Hansa Franka list sprzeciwiający się terrorowi stosowanemu przez okupanta wobec Polaków, wspominając w liście także o żydach). 27 marca 1944 r. ogłosił odezwę w sprawie masowych rzezi Polaków dokonywanych przez Ukraińską Powstańczą Armię. Zlecił udzielać potajemnie chrztu Żydom i wydawać im fałszywe metryki. Współpracował z rządem RP na uchodźstwie i uzyskiwał od niego pomoc materialną.

Na 25. czerwca 1945 r. zwołał do Częstochowy pierwsze po II wojnie światowej zebranie episkopatu i przewodniczył jego obradom. Po zerwaniu konkordatu przez Polskę wraz z prymasem Hlondem wystosował list do prezydenta Bieruta, w którym poruszali kwestie potrzeby rozmów państwa z Kościołem.

1. listopada 1946 r. kard. Adam Stefan Sapieha wyświęcił na kapłana w kaplicy Pałacu Arcybiskupiego w Krakowie Karola Wojtyłę.