Urodził się Janusz Jędrzejewicz, żołnierz Legionów Polskich, minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego, premier II RP. 1885.

Studiował na Uniwersytecie Warszawskim matematykę i filozofię. Zmuszony był jednak przerwać studia w 1905 r., ponieważ wziął udział w strajku szkolnym, a później bojkocie szkolnictwa rosyjskiego. W tym samym roku rozpoczął studia na UJ poświęcając się matematyce, fizyce i filozofii. Obronił doktorat tuż przed wybuchem I wojny światowej, która zastała go na Wołyniu.

Powrócił do Warszawy i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Walczył na froncie wschodnim, później służył w żandarmerii. Pisywał również do gazet m.in. do „Rząd i Wojsko” i „Gazeta Polska”. Wkrótce został szefem Oddziału Informacyjno-Prasowego Komendy Naczelnej POW. Blisko współpracował z Walerym Sławkiem. Od stycznia 1917 r. Jędrzejewicz pełnił funkcję szefa kancelarii Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu. Po zatrzymaniu większości kierownictwa POW latem 1917 r., przejął obowiązki wielu zaaresztowanych i stał się jednym z liderów działaczy niepodległościowych pozostających na wolności.

Po przyjeździe Piłsudskiego z Magdeburga, był przez krótki czas jego adiutantem. W późniejszym czasie pełnił służbę w centralnych instytucjach wojskowych. Po przejściu do rezerwy w 1923 r. poświęcił się pracy oświatowej m.in. zajmował stanowisko dyrektora Seminarium Nauczycielskiego w Warszawie.

Pod koniec 1927 r. otrzymał od Walerego Sławka propozycję kandydowania do Sejmu z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Jędrzejewicz 12.08.1931 r. został Ministrem wyznań religijnych i oświecenia publicznego. Przystąpił do wprowadzania w życie reformy systemu oświatowego własnego pomysłu.

10.05.1933 r. po dymisji rządu Aleksandra Prystora prezydent Ignacy Mościcki powierzył mu misję sformowania nowego gabinetu. Rząd podał się do dymisji po roku. W latach 1935–1938 był senatorem, należał do tzw. grupy pułkowników nie był jednak kluczowym jej członkiem.

W życiu prywatnym Jędrzejewicza również zaszły duże zmiany. Rozwiódł się z pierwszą żoną i poślubił Cezarię Baudouin de Courtenay primo voto Ehrenkreutzową (profesor UW i pierwsza polska przedstawicielka fenomenologii w badaniach nad kulturą ludową oraz pierwsza rektor w historii polskiej akademii).

We wrześniu 1939 r., przebywał we Lwowie. Gdy odmówiono mu przydziału opuścić kraj. 17.09.1939 r. znalazł się w Rumunii, gdzie pracował jako nauczyciel w gimnazjum polskim w Bukareszcie. W czerwcu 1940 r. po abdykacji króla Rumunii Karola II, wraz z innymi piłsudczykami przez Bułgarię przedostał się do Turcji. Od 1941 r. uczył matematyki w polskim gimnazjum w Tel Awiwie. W kwietniu 1943 r. został zwolniony na polecenie wizytatora Biura Oświaty i Spraw Szkolnych w Jerozolimie (Biuro podległe gen. Sikorskiemu).

Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. Zmarł 16 marca 1951 w Londynie. Pochowano go na cmentarzu Elmers End.