Sejm skonfederowany w Warszawie. 1776 r.

Sejm został zwołany w maju, a sejmiki przedsejmowe przeprowadzone zostały w lipcu 1776 r. Sejm rozpoczął obrady 26 sierpnia 1776 r. Na marszałków obrano Andrzeja Mokronowskiego i Andrzeja Ogińskiego. Sejm zawiązano pod węzłem konfederacji, wymuszając na posłach przystąpienie do niej, pod groźbą niedopuszczenia do dalszego udziału w sejmie. W ten sposób wykluczono z dalszych obrad ok. 100 posłów. Zgodzono się na sejmie na zatwierdzenie przez króla konwencji granicznych po pierwszym rozbiorze pod warunkiem dokonania odpowiednich korekt. Ułożono ordynację sądów sejmowych, jako właściwych do sądzenia także członków Rady Nieustającej. Przyznano Radzie Nieustającej prawo tłumaczenia ustaw i suspendowania urzędników. Królowi przywrócono prawo obsadzania szarż oficerskich oraz komendę nad 4 regimentami gwardii. Sejm rozwiązał się 31 października 1776 r.

Zobacz: W. Konopczyński, Dzieje Polski nowożytnej, t. 2, Warszawa 1986; J. Michalski, Sejm w czasach panowania Stanisława Augusta, w: Historia sejmu polskiego, t. 1, Warszawa 1984, red. J. Michalski, s. 350-419; Z. Zielińska, Sejmy polskie z lat 1764-1786, w: Parlamentaryzm w Polsce we współczesnej historiografii, pod red. J. Bardacha i W. Sudnik, Warszawa 1995, s. 107-116; R. Łaszewski, Sejm polski w latach 1764-1793. Studium historyczno-prawne, Warszawa 1973; W. Filipczak, Sejm Rzeczypospolitej w dobie stanisławowskiej, w: Między konstytucją Nihil Novi a ustawodawstwem nowoczesnej demokracji. Parlamentaryzm polski w XVI-XX wieku, pod red. H. Gmiterka, S. Piątkowskiego, J. Wrony, Radom 2005, s. 59-82. Ustawodawstwo zob. Volumina legum, Wyd. J. Ohryzko, t. 8, Petersburg 1860, s. 831-944.