„Kieb co, kany co, abo co, to my som”. Zmarł ojciec górskich formacji podhalańczyków gen. Andrzej Galica. 1945.

Urodził się na Podhalu 27 listopada 1873 roku w Białym Dunajcu. Studiował na politechnice we Lwowie a następnie w Wiedniu, gdzie uzyskał tytuł inżyniera budowy dróg i mostów. Po powrocie do Krakowa wstąpił do PPS, a jego dom stał się ośrodkiem zebrań inteligencji lewicowej oraz piłsudczyków. W domu Galiców bywali m.in. Ignacy Daszyński, Władysław Orkan, Walery Sławek, Leopold Staff.

W okresie od sierpnia 1914 r. do września 1917 r. służył w Legionach Polskich, gdzie pełnił różne funkcje m.in. był dowódcą batalionu w 4. a następnie w 6. pułku piechoty Legionów, a później będąc w stopniu podpułkownika objął dowodzenie nad 4. pułkiem piechoty. Od września 1917 do lutego 1918 roku był inspektorem wyszkolenia Polskiego Korpusu Posiłkowego.

Od listopada 1918 r. zajmował się organizacją oddziałów strzelców podhalańskich jako formacji przygotowanych do działań w terenie górzystym. Płk Galica sformował 4 pułki strzelców podhalańskich za co otrzymał mianowanie na generała brygady. Podczas tworzenia oddziałów złożonych z podhalańczyków powstała pieśń, śpiewana do dziś na Podhalu, na nutę marszową zwana „marszem podhalańskim”:

„... Hej tam od Tater, od sinych Tater,

Hej, podmuchuje halny wiater,

Hej, podmuchuje, leci z nowiną,

Ze strzelcy idom ku dolinom - ...”

Andrzej Galica był również pomysłodawcą symboli podhalańczyków nawiązujących do góralskiego folkloru: peleryna, kapelusz z piórem - wzorowany na góralskim nakryciu głowy, a także emblemat: krzyżyk niespodziany wpleciony w gałązkę jedliny.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej, dowodzona przez gen. Galicę dywizja (w składzie 4 Armii Frontu Środkowego) wzięła udział w kontruderzeniu znad Wieprza. Galica walczył również pod Kockiem, Łukowem, Siedlicami i na ziemi nowogródzkiej.

W 1931 r. gen. bryg. Andrzej Galica, w wieku 58 lat, został przeniesiony w stan spoczynku. Po zakończeniu kariery wojskowej poświęcił się życiu społeczno-kulturalnemu oraz zainteresował się polityką. Był posłem na Sejm, a następnie senatorem IV kadencji. We wrześniu 1939 r. pozostał bez przydziału.