Gen. Felicjan Sławoj Składkowski objął funkcję premiera i ministra spraw wewnętrznych. 1936.

Felicjan Składkowski ukończył studia lekarskie w zakresie chirurgii i ginekologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracował w klinice chorób wewnętrznych, a później klinice chirurgicznej prof. Kadera.

Po wybuchu I wojny światowej wraz z Stanisławem Zwierzyńskim zaciągnął się do Legionów Polskich i służył jako lekarz w 1 Pułku Piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym od 22 lipca 1917 r. do 2 sierpnia 1918 r. był internowany w obozie oficerskim w Beniaminowie. Założył wówczas Beniaminowskie Towarzystwo Lekarskie, w którym prowadził odczyty.

W listopadzie 1918 r. uczestniczył w akcji rozbrajania Niemców w Zagłębiu Dąbrowskim. Ubrany w mundur legionisty, dzięki fortelowi, nakłonił Niemców do złożenia broni. W randze kapitana objął komendę nad tworzącym się w Zagłębiu Wojskiem Polskim.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej uczestniczył w walkach na froncie litewsko-białoruskim. W sierpniu 1919 r. w składzie 2 Dywizji Piechoty Legionów zdobył Mińsk. 7 stycznia 1920 r. Składkowski został szefem sekcji organizacyjnej Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 29 sierpnia 1920 został delegatem rządowym przy Polskim Towarzystwie Czerwonego Krzyża.

W listopadzie 1924 r. był jednym z oficerów, którzy uczestniczył w tzw. strajku generałów. W maju 1926 r. opowiedział się po stronie Piłsudskiego i 13 maja gen. Gustaw Orlicz-Dreszer powołał go na stanowisko komisarza rządu dla Warszawy.

Podczas rządów Sanacji był trzykrotnie ministrem spraw wewnętrznych oraz szefem najdłużej działającego gabinetu, był również pierwszym ewangelikiem reformowanym w historii Polski na stanowisku szefa rządu. Jako minister spraw wewnętrznych, wydał rozporządzenie nakazujące m.in. stawianie ubikacji na polskich wsiach, gdyż ze względu na swoje wykształcenie, przywiązywał dużą wagę do podnoszenia poziomu higieny. Dzięki tej decyzji mianem Sławojki zaczęto określać wiejskie ubikacje.

Po wybuchu II wojny światowej Składkowski 7 września opuścił Warszawę. Został internowany przez Rumunów i 30 września złożył dymisję z funkcji premiera. 5 października przyjął ją nowy prezydent Władysław Raczkiewicz.

Wielokrotnie składał wnioski o przyjęcie do wojska jednakże rząd na uchodźctwie wrogi sanacji konsekwentnie mu odmawiał. W końcu prezydent wstawił się za byłym premierem u Sikorskiego, który 24 listopada 1940 r. wydał on zgodę na przyjęcie Składkowskiego w szeregi armii. Na wniosek gen. Kordiana Zamorskiego 25 stycznia 1941 r. objął inspekcję sanitarną jednostek i instytucji Wojska Polskiego na Bliskim Wschodzie. Nie posiadał uprawnień dowódczych i kompetencji administracyjnych wobec personelu służby zdrowia.

W 1947 r. Składkowski wyemigrował do Wielkiej Brytanii, gdzie działał w Lidze Niepodległości Polski i publikował m.in. w londyńskich „Wiadomościach”. Zmarł 31 sierpnia 1962 w Londynie.